De zesde dag

Beste medereizigers,

Hierbij weer een update van een zeer enerverende dag. Na een goed ontbijt zijn we deze morgen vol frisse moed vertrokken uit Lepel en een hartelijk afscheid. Dit afscheid was niet oppervlakkig maar meer een afscheid als van zeer goede vrienden. Na een gebed voor een behouden reis naar Minsk togen we voor de afgesproken tijd op weg. Nu gaat de bank pas na 9 uur open dus na negen uur een bank opgezocht. Waarschijnlijk was het tijd om de rekeningen te voldoen van water, gas of elektra (dit wordt hier bij de bank gedaan en niet via een incasso) en was René na een half uur al aan de beurt. Deze voelde zich na het wisselen gelijk miljonair en heeft dit dan ook gedeeld met de andere auto's. We hebben nl. nog geen wagen zoals Brinks of iets dergelijks. Na enige tijd komen we aan bij de tolweg: hier moeten door buitenlanders tolkastjes aangeschaft worden. Dit is een ervaring, die nog lang in onze gedachten zal blijven. We kwamen bij het loket en niemand sprak Nederlands maar dat hadden we al verwacht en ook geen Engels dus werd het al iets lastiger. Na 1 tolkastje bemachtigd te hebben en een x aantal handtekeningen waar een ambtenaar in Nederland zelfs jaloers op zou worden en 30 minuten verder komen we met de tweede aanvraag aan. Na de derde aanvraag omdat we met 3 auto's zijn konden we 1,5 uur later verder richting Minsk. Inmiddels zijn we qua tijdsafspraak om onze tolk van het centraal station af te halen wel te laat. Onze tolk ging lopend naar het hotel. Nadat we zijn ingecheckt hebben we ons opgefrist en onze visa laten valideren. Dit duurde wel 20 minuten en daarvoor verontschuldigde ze zich, omdat het zo lang duurde. Leuke bijkomstigheid is dat onze over buurman de belangrijkste man van dit land is en wel President Loekasjenko is. Na enkele Russische minuten zijn we om 14.30 uur richting Khatyn gereden. Dit is weer een heel eind richting Lepel, zodat we eigenlijk veel later hadden kunnen vertrekken, maar in de auto van onze reisleider hebben we elkaar leren kennen, zodat we deze tijd niet als nutteloos hebben ervaren. Khatyn is een van de 500 dorpjes, die door de Duitsers tot de grond zijn afgebrand inclusief hun inwoners die bijna tot de laatste toe hierbij de dood vonden. Dit komt doordat er vanuit zo'n dorp partizanen aan het werk waren geweest en de Duitsers dwars hebben gezeten. (De Wit-Russen zeggen dan ook dat, door hun inspanningen van de partizanen de oorlog een wending heeft genomen.) Deze dorpen zijn van de kaart weggevaagd. De plaats waar we enige tijd hebben vertoeft heeft een beeld met een man, die na het verbranden van het dorp terug is gekomen van zijn werk in het bos en houd zijn dode kind in zijn armen. Daar waar de huizen hebben gestaan hebben ze de schoorsteen geplaatst met een klok erin en elke 14 seconden gaan de klokken luiden. De namen van de familie leden staan erop en ook de leeftijden van de kinderen. Voor elk huis staat een hek dat open staat om je uit te nodigen en te zien de namen van de omgekomen familie leden. Verder is er van elke plaats waar het dorp is verbrandt wat grond hiernaar toegebracht. In de tweede wereld oorlog zijn er 3 miljoen inwoners van de 10 miljoen omgebracht. Enige jaren geleden is de bevolking weer aangegroeid tot 10 miljoen. Er zit dus ongeveer 70 jaar tussen. Daarnaast staat er een kunstwerk bestaande uit enkele denkbeeldige bomen met al de namen van de plaatsen, die weer opgebouwd zijn als er nog enkele mensen over gebleven zijn van die desbetreffende dorpjes en deze dorpen zijn weer gegroeid wat een boom ook doet. Verder is ons bekend de concentratiekampen zoals Auswitsch en Bergen-Belzen. In Wit-Rusland stond op 2 na het grootste concentratiekamp. 206500 mensen zijn hierin omgekomen en daarnaast nog vele andere kampen met getallen die ons deden duizelen. In de omgeving van Gomel waar we later heen hopen te gaan zijn grote getallen met meestentijds kinderen. Op de terugweg naar ons hotel zijn we aangegaan bij kerkelijke leden van Gomel, die met hun kind van enkele maanden naar het ziekenhuis is gebracht (500 kilometer van Gomel) in verband met leukemie en bewusteloosheid. Moeder van 21 is meegekomen vanuit Gomel en vader vanuit St. Petersburg waar hij zijn werk heeft moeten opzeggen om ook bij zijn gezin te zijn. Moeder is zo erg afvallen van de stress, dat ze nog maar 35 kilogram weegt en geen eten binnen kan houden. Nu zijn er in Minsk ook een soort van Ronald Mc Donald huizen alleen moeten de mensen dit onderkomen zelf huren en deze prijzen zijn erg hoog. We hebben met deze mensen gebeden, gesproken en bemoedigd met Psalm 139 en een soort van kring gebed gedaan. Dit was zeer bemoedigend voor de ouders en voor ons erg ontroerend. Nu zijn we aan het eten maar hebben al miljoenen roebels uitgegeven deze dag. Jan gaat daarom voor ons de afwas doen.