Leven tussen het puin

Wat was het vandaag een indrukwekkende dag. Nadat we gisteravond aangekomen waren op onze slaapplek is vandaag een dag met veel indrukken begonnen.

Onze slaapplaats was een soort hostel, voorheen in gebruik geweest als een tehuis voor verslaafden. Dit hostel wordt door verschillende groepen gebruikt als slaapplaats, waaronder ook militairen. De nacht was pikdonker. Nergens is een lichtje te bespeuren, aller ramen zijn afgeplakt. Dan kom je er achter hoe donker het kan zijn.

De dag begon rond 8.00 met vertrek naar de eerste plaats waar we pakketen gaan uitdelen. We hebben vandaag 5 plaatsen bezocht, allemaal uitstekend georganiseerd door Irina. Het verstrekken van noodhulp is aan verschillende regels gebonden. Er moeten vergunningen voor worden aangevraagd, ook worden er lijsten bijgehouden wie de pakketen ontvangt. Dit is dat er geen fraude of handel met noodhulp kan plaatsvinden.

We verzamelden ons op een plein, waar we met elkaar de koffie dronken en waar een soort gaarkeuken was ingericht. Verschillende potten en pannen stonden hier te stoken. Het uitdelen van de pakketen was aangekondigd, zodat de mensen ‘tevoorschijn’ waren gekomen uit hun woonplaatsen. Er is werkelijk geen gebouw meer onbeschadigd of in puin. En uit al die plaatsen komen mensen tevoorschijn die daar toch hun onderkomen hebben. Zo sprak Geertrui een lerares die online lessen geeft. Ook zijn er hier en daar de vriendelijke honden. Het uitdelen van de pakketen gaat gepaard met het vooraf lezen uit de Bijbel door de evangelist uit Lukas 2, een gebed en vaak ook zingen. Samen met een kort woord van bemoediging en het vertellen over de Heere God. Op deze manier mag het Woord gepaard gaan met de daad van barmhartigheid. Het is aangrijpend te zien wat de uitwerking is van oorlog en beslissingen van heersers in hun comfortabele woningen.

Op deze manier zijn er 5 plaatsen aangedaan waar de pakketen zijn uitgedeeld. Veelal verbonden met erg slechte wegen. De bekende vraag: welk gat in de weg zullen we nemen, is ongetwijfeld verschillende keren langs gekomen. Het weer was grijs en mistig. Op verschillende plaatsen zagen we uitgebrande tanks, resten van raketten en niet te vergeten de mijnen in de berm. Als een mijn gevonden wordt, steekt men er een stok bij als markering, maar er zijn er ook voldoende zonder stokje. Het kan je zomaar je been of erger kosten. Oorlogsrumoer of luchtalarm hebben we niet gehoord.

De bus en aanhanger van Ton waren al snel leeg en die zijn, zoals ook gepland was, al weer snel op terugreis gegaan, rechtstreeks naar Nederland. Met het schrijven van dit bericht zijn zij al weer Charkiv voorbij en komt Kiev al weer in zicht. De overige groep is ook weer uit het gebied vertrokken en hoopt ook weer enkele honderden kilometers af te leggen richting het westen van Oekraïne.

Zo is deze dag vol indrukken en aangrijpende beelden weer bijna ten einde. Morgen hopen we weer verder verlag te doen.

Ontvang een hartelijke groet van ons.

Namens onze reizende vrienden,

Jos.