Zondag, maandag verder naar het oosten

Gisteren, zondag hebben we een rustig dagje gehad. 's Morgens zijn we naar de kerk geweest in Reia, daar oude vrienden ontmoet en een mooie dienst gehad. Mooi om te zien dat de Heere God Zijn kerk heeft in allerlei verschillende culturen, talen en vormen.

Verder hadden we de dag aan ons zelf, opgevuld met een beetje rond rijden , koffie drinken en samen zijn. In de avond hebben we vanuit de hulporganisatie hier nog meer hulpgoederen geladen zodat we maandagmorgen met een flinke vracht richting het oosten kunnen.

Op ons logeeradres verblijft ook een tuinder met zijn zoon uit bezet gebied. Indrukwekkend zijn de verhalen en gruwelijk zijn de foto's van de oorlog. Zijn familie is alles kwijt en zoekt in de omgeving van ons logeeradres een nieuw bestaan.

Vanmorgen om 6 uur ging de wekker. Want we hadden afgesproken stipt 7.20 uur op het verzamelpunt te zijn, waar we onze begeleiding zullen ontmoeten. En…zowaar voor was men naar plaatselijk gebruik nog redelijk op tijd. Het gezelschap had nog wel eerst koffie nodig.

Een lang rit naar het oosten volgt, met een gemiddelde snelheid van ca. 65 km/uur hebben we in ca 10 uur de afstand afgelegd. We konden merken dat we een zware vracht bij ons hadden, de bussen moesten er flink aan trekken door het heuvelachtig landschap. Altijd weer imponerend, die enorme landbouwgebieden en uitgestrekte akkers, mooi bewerkt en klaar gemaakt voor de komende zomer. Twee bussen met mensen uit de kerk van Zhytomir gaan met ons mee. Een heel aantal zijn de engelse taal prima machtig, wat leuke en mooie gesprekken oplevert. De laatste kilometers, na de stad Kryvy Rih (de geboortestad van Zelensky), werd de weg behoorlijk slechter, een voorbode voor de dag van morgen. Ons adres voor de nacht is in een klein dorpje. Een ontvangstcomité staat klaar en er wordt zeer uitgebreid onderling gediscussieerd over de verdeling het het plan van morgen. Een plan wat zeker ook al weer drie keer is gewijzigd.

Vanzelfsprekend is een ruime tafel gereed gemaakt. Heerlijk gegrild vlees, vis, salade en de nodige zoetigheid was op tafel. De gastheer liet het varken zien wat hij had geslacht, een formidabel beest en smaakte opperbest. Je merkt dat het voor sommigen best lastig is om te schakelen tussen de Russische taal, die ze liever niet meer spreken, maar waar men wel in is opgegroeid, en de Oekraïense taal. Die gevoeligheid kwam ook aan de orde tijdens zingen met elkaar. Als eerste zong en oefende de Oekraïense mensen met elkaar, morgen hopen ze bij het uitdelen van de goederen ook te zingen als vorm van evangelisatie. Daarna was het de beurt aan ons. Wij kennen verschillende Nederlandse liederen die ook bekend zijn in het Russisch. Veel ouderen kennen die liederen nog, maar de jeugd leert die niet meer.

Na nog een keer koffie, taart, chocola, nog een keer het varken en allerlei andere zoetigheid was het tijd voor het bed. Vanzelf hebben we eerst het plan verder door gesproken voor morgen. Wat vast nog een paar keer gaat wijzigen. Maar globaal is het plan een viertal dorpen te bezoeken en daar hulpgoederen uit te delen. We weten niet wat we aantreffen, maar moeten nog zeker eerst een paar uur rijden er naar toe.

Tijd voor bed. Het hele/halve gezin heeft hun kamers en bedden afgestaan, die slapen op een slaapbank in de woonkamer. Wij slapen op de bedden. John overwoog nog even om de krulspelden van moeder de vrouw te proberen die op het nachtkastjelagen. Hij ziet er toch maar van af.

Velen vragen zich vanzelf af: wat zie je van de oorlog? Tot op heden hebben we daar niet veel van gezien. Wel hier en daar militairen, ook checkpoints. Misschien spreken de begraafplaatsen en de rijen met foto’s van omgekomen mensen wel het meeste. Wat we morgen aantreffen weten we niet. Dat hopen we morgen te kunnen vermelden. Er zijn meldingen van drone-aanvallen en alarm. We leggen ons leven in Gods hand, proberen voorzichtig te zijn en vertrouwen daarnaast op de lokale kennis en gezond vertand. Bid u voor deze mensen en ons?

René,

Ton,

John,

Jos.