Uitdelen in de dorpen

Een enerverende dag is weer bijna achter ons. Vanmorgen zijn we weer op tijd vertrokken. We hoefden niet zo ver, maar 100 kilometer. Maar met een gemiddelde snelheid van ca. 30 km/uur is dat toch best een heel eind!. De wegen waren erg slecht. Gaten, ribbels, bulten, alles hebben we wel gehad. We reden door een gebied waar in de eerste dagen van de oorlog is gevochten. Op veel plaatsen wordt nog gewaarschuwd voor mijnen. Al rijdend komen we steeds dichter bij de rivier de Djepper, of op zijn Oekraïens: Dnipro. Deze rivier is de frontlijn. Niet ver van de Dnipro doen we het eerste dorp aan. Onderweg zijn we verdedigingslinies tegen gekomen. Tankvallen, loopgraven, opstellingen voor artillerie. De dorpen liggen in het landelijk gebied tussen Zaporizja en Cherson.

In het eerste dorp stonden de mensen al op ons te wachten. Vooraf moeten deze bezoeken aangekondigd worden. Ook moet genoteerd worden wie hulpgoederen ontvangt. De hulpverlening gaat via de kerk. Het heeft naast praktische hulp ook gelijk een evangelisatie-doel. In alle dorpen was er ongeveer het zelfde patroon: spreken, zingen, zingen, zingen, spreken, bidden en tot besluit met elkaar hardop het Onze Vader uitspreken. Veel dorpelingen kennen dat. En vergeet natuurlijk ook de groepsfoto niet.

Het uitdelen van de goederen gaat gestructureerd. Ieder gezin krijgt een doos. Naast die doos worden door ons een stapel boeken uitgedeeld. Eenvoudige boeken waarin wordt gesproken over het Christelijk geloof, over zonde en genade door Jezus Christus. Op dat moment ben je er niet zo mee bezig, maar het is vreemd om terug te denken dat je onder letterlijk kanongebulder in de verte een boodschap van vrede mag uitdelen. Je merkt dat de mensen alert zijn: het opstarten van de standkachel van René leek wel op het naderen van iets, wat toch de nodige onrust gaf. Er werd bezorgd naar de lucht gekeken.

Al hobbelend wordt ook zo het tweede dorp aangedaan. Daar was een grote groep mensen. Al bij aankomst worden ons instructies gegeven om te doen bij drone-gevaar. Dan moeten we zo snel mogelijk alle kanten op vluchten. Alles gaat een lange tijd goed, het zelfde schema word afgewerkt. We zijn al een beetje aan het opruimen als plotseling van alle kanten enkele bewapende militairen aan komen snellen met de boodschap direct te vertrekken in verband met drones in de omgeving. Binnen mum van tijd was iedereen weg en ook wij sprongen in de auto’s om weg te wezen.

Ook een derde en vierde dorp werd bezocht. Bij het laatste dorp was de oorlog zichtbaar door de verwoeste huizen (trouwens ook in andere dorpen), de kogelgaten en verwoesting van de school. Na dat laatste dorp was onze lading vrijwel geheel gelost. Een ieder die dat wilde had een doos met levensmiddelen, kleding en boeken gekregen. Een lange weg naar huis, waar we meer 20 km/uur reden dan 50 (60 was ongeveer de hoogste uitzondering) bracht ons weer bij het vertrekadres. Moeder de vrouw had weer uitstekend gekookt. Na dat we gedankt en gebeden hadden zijn we weer op pad gegaan, we proberen alvast vanavond een stukje te rijden. En een pompte zoeken die diesel heeft.

Tot dusver, een hartelijke groet.

René,

Ton,

John,

Jos.